Vrouwen uit Sweida overstijgen traditionele rollen in oorlogen en crises

Te midden van de belegering van Sweida, waar de veiligheid wordt bedreigd, de voorzieningen achteruitgaan en de stad stikt tussen honger en isolatie, zijn vrouwen tevoorschijn gekomen als een stille en effectieve kracht, die de last van het leven met standvastigheid en vastberadenheid op hun schouders draagt.

Van de draden stof en de resten van sponzen, van de geur van medicijnen en de kreten van de gewonden, hebben de vrouwen van Sweida het verhaal geweven van een natie die zich verzet. Met een draad van hoop en warmte, vervaardigd door handen die geen nederlaag kennen, overstijgt wat ze vandaag doen de grenzen van lokale initiatieven en wordt het een nationale en humanitaire daad die heldendom herdefinieert, niet door wapens of geweld, maar door geduld, werk en geven.

Tussen angst en belegering hebben de vrouwen van Sweida uit het niets een nieuw leven opgebouwd. Sommigen droegen naalden en draad bij zich om dekens en matrassen te naaien van resten van oud schuim en stof. Anderen lanceerden liefdadigheidsinitiatieven om kleding in te zamelen, te sorteren en te recyclen, en transformeerden deze tot nieuwe warmte voor lichamen die uitgeput waren door verlating. Ondertussen stonden anderen in de frontlinie, verleenden eerste hulp, verwisselden verbanden met primitieve hulpmiddelen en vervoerden de gewonden onder het bombardement naar het belegerde nationale ziekenhuis.

Uit het niets… ontstond het Naald en Draad Project.

In een tijd waarin kinderen hun kindertijd verloren en honger de waardigheid van gezinnen aantastte, waren naalden, draad en verband de wapens van vrouwen tegen de achtergrond van de ondergang.

Raja Arije, een van de initiatiefnemers van een kleinschalig vrouwenproject dat tijdens de belegering ontstond, zegt: “Wij zijn een groep vrouwen in Sweida die proberen te voorzien in de behoeften van degenen die uit hun dorpen zijn ontheemd. Het aantal ontheemden is de 170.000 gepasseerd en de winter komt eraan. Gezinnen hebben matrassen, dekens en kussens nodig, maar we hebben niet de financiële middelen om die te kopen en we ontvangen geen hulp uit het buitenland vanwege de belegering. Dus waren we afhankelijk van recycling: we gebruikten resten van oude sponzen en matrassen en deelden die uit aan behoeftige gezinnen.”

Ze voegde eraan toe: “De vrouwen uit de buurt kwamen bijeen, ieder hielp naar vermogen. Sommigen hebben naai-ervaring, anderen gaven hun tijd en moeite. We werken met heel eenvoudig gereedschap, zelfs onze naaimachines, die we handmatig gebruiken omdat de elektriciteit is uitgevallen. We hebben iets uit niets gemaakt, gewoon om warmte te bieden aan onze mensen die alles verloren hebben.”